Wat zijn het toch een rare dingen, die binnenmuren. Sinds een paar dagen staan ze er. En ze doen iets heel geks; ze geven het huis plots ruimte en volume. Als op het kavel slechts gras staat, denk je ’wat een lap’. Ligt de vloer dan lijkt die en het toekomstige huis veel te klein. Zelfs het plaatsen van het casco verandert daar niets aan. Al leert het tellen van voetstappen dat de maten wel degelijk kloppen. Natuurlijk geven de gemetselde muren het betonnen skelet smoel. Eindelijk staat er een huis. En toegegeven; waar het precies door komt, weten we niet, maar de idee groeit ook dat het ons huis is. Maar eenmaal binnen lijkt het nergens naar. Het donkere beton maakt het klein, zelfs naargeestig. Moeten we hierin wonen? Het zal wel.

Totdat deze week de binnenmuren erin gingen. Nog steeds stappen we door de raamkozijnen naar binnen; eleganter kan niet. Een stelling blokkeert de toegang en de voordeur zelf is keurig dichtgeplakt om te voorkomen dat het inregent. Wat een ’paar’ witte gibo-blokken met ogen en hersenen kunnen doen. Ineens staat daar een woonkamer en een hal. De ruimte voor de keuken valt alleszins mee en de zithoek is toch groter dan gedacht. Boven is het niet anders. De slaapkamer is echt ruim, de studeerkamer praktisch en in de badkamer kun je tenminste je kont keren. Al was het vorige week toch even knijpen na een onverwacht telefoontje. De uitvoerder aan de lijn. Dat het bad er niet in past en hij daarom een binnenmuur tien centimeter verder gaat neerzetten. Maar, verzekerde hij, ’het is geen punt’. Al wilde hij het ons wel even laten weten.

Wat? Direct in de auto gestapt en zelf op onderzoek uit. Want we willen zien wat er gebeurt en kunnen bijsturen als dat nodig is. De vriendelijke man wijst het probleem aan en heeft alvast zelf maatregelen genomen. Attent van hem. Dat de badkamer iets breder wordt, is inderdaad niet erg. Goed dan. Gezien, akkoord, doen. De gedachte dat de bouwers zelf hun werk controleren stelt ons eigenlijk wel gerust. Nu de muren eenmaal staan, dool ik door de kamers. Beeld me in waar wat komt. Loop nog eens rond, neem grote stappen en denk: dat moet passen. Ik loop de ene kamer in, de andere uit, trap op, duik in alle hoeken, staar door elke ruit naar buiten. De flitser van de fotocamera krijgt het er warm van.

Muren delen het huis in, maar maken het in plaats van kleiner, juist veel groter. Het is tijd om de keukenwinkel te bellen. Die mag direct gaan meten. Want daar hebben we, in tegenstelling tot de badkamer, geen ruimte om te sjoemelen. De buitenmuren staan immers waar ze staan. Eens zien of wat er op papier staat, ook echt gaat passen.