De bouw van een huis is een avontuur. Wat zeg ik? Een onwezenlijk avontuur. Pas als de heimachine de eerste paal de grond in bonkt, begint het een beetje te leven. Tot dan toe is het niet meer dan een plaatje, op de kaft van een brochure. Vol met lovende woorden over hoe milieuvriendelijk Luminoso is, hoe veilig, hoe ruim, hoe veelzijdig.

Met het ophalen van de folder begint het eeuwigdurende afwegen. Is dit het huis dat we willen? Kan het eigenlijk wel en meer nog: hebben we dat er voor over? De twijfel is groot. Kreten als ’Joh, je bent gek’ en ’wauw, dit is een pracht huis’, strijden in het hoofd op leven en dood. Meer dan een computertekening, een aantal plattegronden en financiële berekeningen hebben we niet om de finale beslissing te nemen. En die artist’s impression geeft ook nog eens een vertekend beeld. Want het huis staat niet in een oase van groen in het buitengebied, maar aan de rand van een bestaande wijk.

Steeds vaker liggen de bouwtekeningen uitgevouwen op tafel. Stel: als we het doen, dan moet de badkamer wel iets groter. Daar komt de zithoek. En daar… Langzaamaan neemt het huis mij in bezit. De kracht van papier is verbazingwekkend.

Toch blijft het onwerkelijk. Na het tekenen van het koopcontract rijden we naar een concert van U2 in Amsterdam. Alsof we net slechts een paar sokken en broeken hebben gekocht. Zelfs het op schaal tekenen van kamers en puzzelen en schuiven met papieren stukjes meubel verandert niet veel aan dat vage gevoel. Het filosoferen over kleuren, verlichting, kastenwanden, ziteilanden en keuken evenmin. Het is en blijft papier, hoe mooi glossy’s ook kunnen zijn.

Pas met het slaan van de eerste paal wordt het papier werkelijkheid. Dan ook maak ik kennis met de nieuwe buren. Spannend, want ik weet wel wie er nu naast me woont. En een goede buur is nog altijd beter dan een verre vriend. “Op welk nummer wonen jullie? Oh dan zijn jullie onze buren.”

Wat onwennig worden de eerste ervaringen uitgewisseld. Over de mogelijkheden, maar vooral ook de onmogelijkheden van het nieuwe bouwplan. Kan de badkamer wel breder? De spanning is er af, het onbekende bekend.

Soms kijk ik mijn vrouw nog wel eens weifelend aan. ’Waar zijn we toch in hemelsnaam aan begonnen?’ Maar de andere keer heffen we weer een glas Italiaanse Chianti en laten onze fantasie gaan.

Eén ding weten we al zeker: die waterval vanaf het dak naar een vijver in de tuin, zoals in het nieuwe gemeentehuis, laten we maar zitten.