Onnozel is het dat er nog mensen zijn die gokken met de verkoopprijs van hun huis. Nog tragischer is het dat er makelaars zijn die hen niet tegen zichzelf in bescherming nemen. Een aantal jaar geleden konden verkopers hoog inzetten en wachten op wat ’de gek ervoor geeft’. Wie een nieuw of ander huis wilde, moest actief op zoek, want woningen waren al weg voordat de advertenties in woonkranten en -magazines verschenen. Die tijd is al lang voorbij. Kopers kunnen weer op hun gemakje rondkijken. Het afgelopen jaar leek onze straat wel een doorgangshuis. Een woning of tien is veranderd van eigenaar. Via internet was goed te volgen wie reëel inzette, wie een gokje durfde te wagen en welke makelaars daarmee instemden.

Natuurlijk komt er bij het verkopen van een huis een dosis geluk kijken. Het moet immers maar net bij iemand in de smaak vallen. Een gedurfde vloer, een iets te eenvoudig uitgevoerde keuken of een minder praktische indeling kan een verkoper de das om doen. Het is dus zaak niet te snel conclusies te trekken. Maar we zijn niet gek. Wie vele duizenden, soms zelfs tienduizenden euro’s boven het bedrag zit waartegen omliggende, redelijk vergelijkbare panden in de buurt van de hand zijn gegaan, prijst zichzelf uit de markt. Dom. Want iedereen die het een beetje volgt, ziet dat. Is het niet via internet, dan wel via het bord ’te koop’ in de tuin. Zo’n huis raakt besmet. Er is vast iets mee, denken mensen en gaan eraan voorbij.

Verkeerd gegokt. Maar de makelaar die staat vermeld op het ’te koop’-bord gaat ook niet vrijuit. Natuurlijk is iedereen er zelf bij als de verkoopprijs wordt vastgesteld. Wie geen makelaar inschakelt, moet zelf van wanten weten. Maar degene die duizenden euro’s courtage betaalt, mag bescherming verwachten. Omgekeerd: de makelaar die zijn advies over de verkoopprijs in de wind geslagen ziet, moet ernstig bij zichzelf te rade gaan of hij nog wel met die meneer of mevrouw verder wil.

Onze makelaar is soms aan de voorzichtige kant, maar bescheidenheid siert. De bedragen en risico’s zijn te groot om een ’gokje’ te wagen. Die voorzichtige inslag heeft ons geen windeieren gelegd. Binnen anderhalve week was het huis verkocht. Via internet en zonder een lelijk bord in de tuin. Veel te weinig voor gevraagd, denk je dan. Maar we weten beter. We hebben niet overvraagd en nemen nog een leuke winst mee naar ons nieuwe huis.

Niet alleen bij ons, maar ook bij de makelaar ging de vlag uit. Zijn vraag om alsnog een ’verkocht’-bord in de tuin te mogen zetten, ging ons te ver. Het is goede reclame, dat begrijpen we, maar ook nu past bescheidenheid. Want aan wie of wat het ook ligt, het blijft triest dat anderen in de straat na bijna een jaar hun huis nog niet kwijt zijn. Die hoeven we de ogen niet uit te steken. In een aantal gevallen gaat het om steeds dezelfde makelaars. Oplettende (ver)kopers weten bij wie ze wel en niet moeten zijn.