Waarmee zal ik mijn verhaal beginnen denk ik alvast als ik op het dak van het hotel, zeven hoog, vanuit een onsen naar Mount Fuji kijk. De vulkaan kleurt langzaam rood door de ondergaande zon. Rimpelingen verstoren de weerspiegeling in Lake Kawaguchiko. Het zweet breekt me uit en mijn huid wordt rood door het bloedhete water. Dik veertig graden wijst de thermometer aan. Met een paar man genieten we van het adembenemende uitzicht. Zen….
In gedachte ga ik terug naar de belevenissen van de afgelopen dagen. Ze zijn nauwelijks te bevatten. Het gaat vast nog weken duren voordat ik al die indrukken heb verwerkt. Te meer omdat ze zich blijven opstapelen. Van het schitterende Matsumoto castle en de levendige Nakamachi street en Mount Fuji tot aan rollercoaster – are you nuts? – park Fuji Q highland.
Fukashisou heet ons verblijf in Matsumoto. Een ryokan in een woonwijk. Zeer ruim, met eigen douche en toilet. Al duiken we hier ook weer een onsen in. Alleraardigst personeel en goed eten. Maar daarover hebben we in geen van de accommodaties te klagen. In Kawaguchiko slapen we meer in een soort hotel, direct gelegen aan het meer en recht tegenover Mount Fuji. Ook vanuit de kamer kijken we over het meer naar de vulkaan. Weergaloos. Zeker bij opkomende en ondergaande zon veranderen de kleuren en daarmee het karakter…
Ik zou nog wat vertellen over het Japanse eten. Nu is dat zo divers dat ik moeilijk heel de Japanse keuken kan beschrijven. Maar om een beeld te geven. Het ontbijt bestaat uit Miso-soep, vis, groente, tofu en fruit. Soms krijg je stukjes vis, soms kun je het zelf bakken op kleine kookstelletjes. De soep drink je en met de chopsticks pik je de grotere stukken tofu en groenten eruit. Opvallend is steeds de combinatie van zoete en zure ‘gerechten’. Alles wordt in aparte bakjes of kommen geserveerd, zodat de tafel aardig vol kan staan. Uiteraard drink je er groene thee en eventueel ijskoud water bij.
Het diner omvat ook veel verschillende soorten groenten, fruit, vlees en vis. Vaak kun je dat zelf op kookstelletjes koken of bakken. Natuurlijk vind ik niet alles lekker. Maar ik probeer steeds weer verschillende dingen uit. Nooit gedacht dat krekel, sprinkhaan en slak zo lekker smaakten. We eten de meest exotische soorten vis, waarbij we elke keer even moeten kijken wat het precies is. Voor zover dat op een menukaart in het Engels staat aangegeven. Vragen kan, maar zelfs met handen en voeten erbij wordt dat niet altijd begrepen. Overigens levert dat vaak weer leuke situaties op.
In Kawaguchiko zijn we overgeschakeld in de “are you nuts?” stand. Want voorzover we dat nog niet zijn, zijn we in Fuji Q highland pas echt doorgedraaid. We hadden vier banen op onze toplist. En die hebben we gedaan. Ze heten: Eejanaika, fujiyama, takabisha en Dodonpa.
Onze absolute favorieten : kijk en huiver…..

1 Eejanaika …

2 En….. Takabisha….

Het park heeft maar een nadeel, per attractie is de wachttijd al snel tussen de 1,5 en 2,5 uur…. Dus doe je een hele dag over vier banen, maar….. Het is het wachten meer dan waard
Inmiddels zijn we vandaag in Tokio aangeland. En ook hier hebben we het gelijk maar hogerop gezocht en de Skytree in geweest… Een adembenemende via over de stad vanaf 450 meter hoogte… Ja, ja. Eerst schiet je met de lift naar 350 meter en dan kun je kaartjes kopen om nog eens naar een platform 100 meter hoger te gaan…. Tja…. Go dus.
In tegenstelling tot Hiroshima is het weer in Tokio prachtig: een graad of 35, zon en een lekker hoge vochtigheidsgraad…. Veel drinken en zwabberen met de zweetlap De komende dagen willen we nog veel zien en doen. Eens kijken of het allemaal gaat lukken….