Onder de pannen

Bij het bouwen van een woning komt veel kijken. In de Goese wijk Ouverture wordt gewerkt aan het project Luminoso; twaalf vrijstaande energiezuinige huizen. Verslaggever en toekomstige bewoner Jeffrey  Kutterink  schrijft wekelijks over zijn ervaringen. 

Het is even slikken. Hoe zeer het ook voor de hand ligt, laten we het terras op het dak van de garage maar zitten. Net als de zonnecellen en het raam in de badkamer. Dat laatste stond niet op de meerwerklijst, maar het kon wel. We zouden het allemaal wel willen, maar de koek is op. Bouwen is kiezen. Net als bij schrijven, kan schrappen van tijd tot tijd geen kwaad. Want hoe goed we ook ons best doen, aan één ding kunnen we niet ontkomen. Al meermalen is de begroting overschreden. Soms lijkt het zelfs wel of we die daar alleen voor hebben gemaakt.

Het elektronische rekenblad staat vol met bedragen die slechts één rekenkundige overeenkomst lijken te hebben: ze worden alsmaar hoger. Kennelijk is het normaal, want iedereen die ooit een huis heeft gebouwd herkent het. Een heftig instemmend geknik en een grimas volgt. ’Oh ja, dat was bij ons ook zo.’ Leuk voor de herkenning, maar het gat wordt er niet kleiner van. Hoe naïef kun je aan zo’n avontuur beginnen? Alles was keurig geraamd. We dachten zoveel euro’s uit te trekken voor meerwerk, badkamer, keuken en vloeren. Geen lukrake schatting, maar een reële raming na flink wat prijskaartjes te hebben gelezen. Van dat bedrag moet het allemaal wel kunnen, denk je en je stelt een begroting op. Met ronde bedragen, ook onder de streep. Naar boven afgerond voor de veiligheid, dat wel.

Een heel overzichtelijk lijstje was dat. Was. Want een dik half jaar bouwen verder is weinig over van de oorspronkelijke getallen. Het is goed dat ze in de computer staan. Op papier zouden ze door de rode strepen niet meer te lezen zijn. Alleen de vloer is, naar het zich laat aanzien, net binnen het geraamde bedrag gebleven. Hebben we dan alles zo verkeerd ingeschat? Nee, dat valt eigenlijk allemaal best mee. Het venijn zit hem, net als zoveel dingen, in de staart. Zeker als je het adagio ’als je het doet, moet je het goed doen’, hanteert. Combineer dat met de gedachte: ’het kost veel, maar dan heb je ook wat’ en ziedaar de crux van het probleem.

De eerste keer is het schrikken, want ergens houdt het op. Het komt nu eenmaal uit de lengte of de breedte. Hoe leuk het ook allemaal is, het mag niet zo zijn dat we straks droog brood moeten eten en niet meer op vakantie kunnen. De verkoop van het huidige huis bracht lucht. Net genoeg om geen rigoureuze maatregelen te hoeven nemen. Maar wat we ook doen, de tweede overschrijding is een feit. Toch zit de schrik er minder in. Het went, zeker als je merkt dat je de schade kunt beperken door meer offertes op te vragen, nog scherpere keuzes te maken of de spaarpot meer om te keren. Toch hebben we nu definitief een grens gesteld. Tot hier en niet verder. Want doe je dat niet, dan is het einde zoek.

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.