Het is even wennen: van achter een hekwerk kijken naar een nieuw huis. Eerst kijk je nog netjes of er niet toevallig een gaatje is. Maar de bouwplaats is toch echt afgesloten. Vette pech voor de kabouter? Dacht het niet. Want zeg zelf: maanden lang staren we naar tekeningen en slaan we grondwerk, heien, bouwen van casco’s en het metselen van stenen gade. Staan de betonnen skeletten er eenmaal, dan is de nieuwsgierigheid niet meer te bedwingen. We willen de nieuwe aanwinst gewoon zien; en wel van binnen.

Braaf als we normaal zijn, sjorren we op een avond wat aan het hek en tillen het uit zijn betonnen voet. Een makkie. Snel kijken we nog om ons heen; het voelt alsof we op het punt staan een kraak te plegen. Eigenlijk raar, want het is immers ons erf. We schieten door het gat en vallen op een hoogst ongebruikelijke plek binnen; dwars door het raam. Glas komt pas in het najaar. De ruimte toont al meer dan toen er alleen een kale vloer lag. Als een tol draaien we rond. Dat gat is dus de voordeur; dan is daar het toilet; komt daar de trap en daar de keuken. We delen de kamer in gedachten in. Hier komt dus de eetkamer en daar de bank. Waanzinnig. Dit is het dus.

Bij gebrek aan een deur, doen we eens gek; we stappen door de achtergevel de tuin in. Ik zie ons in gedachte al op het terras zitten. Al moet er dan nog wel wat gebeuren, want dit is nog erger dan een knollentuin. Middenin ligt een berg klei en achterin staat het gras een meter hoog; met een grasmaaier en schop zullen we het niet redden. Hier gaan we nog veel peentjes zweten. Voor de gein zoeken we naar de deurbel en doen het geluid na. Net een stel kleine kinderen. Als we het trucje op een zaterdagmiddag overdoen en we vrienden door het nieuwe huis rondleiden, komen de buren ook langs. De koffie hebben ze nog te goed. De pret mocht niet lang duren. Althans buiten kantooruren. De aannemer was het beu en heeft stevige klemmen op de hekken gezet. Er is geen beweging meer in te krijgen. De klemmen zijn niet bedoeld om nieuwsgierige bewoners te weren. Wel om te voorkomen dat kinderen er speelhuizen van maken en builen vallen. En om diefstal van koperdraad te voorkomen. Want met hoge koperprijzen trekken dieven rustig hele leidingen uit de kokers om ze om te smelten.

Jammer, maar begrijpelijk. Want de aannemer is voor elk wissewasje verantwoordelijk. Al is het toch leuk af en toe even om een hoekje te kunnen kijken. Gelukkig is het een klein project en is de uitvoerder toeschietelijk. Zo lang er maar geen hele volksstammen komen opdraven Gouden regels: loop niemand in de weg en pas op je veiligheid. Keurig geregeld. Behalve in de bouwvak. Dan blijft het bij het turen door een stalen hek. Nog een week.