Op een doordeweekse dag sta je er niet bij stil hoeveel spullen je eigenlijk hebt. Daar kom je pas achter als je gaat verhuizen. Even die kast leegmaken. Althans, dat denk je. Maar voordat je het weet verdwijnt de inhoud in niet minder dan acht verhuisdozen. Het is nu in twee huizen een janboel. In het nieuwe lopen aannemer en leveranciers door elkaar heen. Terwijl de vloer in de woonkamer wordt gelegd, zet de schilder de kozijnen in de verf en doet het spuitbedrijf de hal en overloop. Ons werk zit er na het schilderen tussen kerst en oud en nieuw voorlopig op.

Niet dat we ons hoeven te vervelen. Integendeel. Het grote inpakken is begonnen. Een paar weken geleden bracht het verhuisbedrijf tientallen dozen. Toen nog opgevouwen en dus makkelijk weg te zetten. Maar nu ze bijna allemaal zijn uitgeklapt en volgeladen, is het laveren tussen de hoge stapels. Want alles wat in een doos kan, moet er in. Boeken gaan vanwege het gewicht in speciale minder hoge exemplaren, maar die zitten dan ook zo vol. Een boekenkast leegmaken valt dan ook vies tegen. Het inpakken kost sowieso veel tijd. Het lijkt zo simpel: je vouwt een paar dozen in elkaar, zet ze voor een kast, laadt ze vol, vouwt ze dicht en plakt er een etiket op. Helaas. Computertijdschriften uit 2002 zijn vier jaar later al antiek. Op het toen aangeprezen scheurijzer, draait de nieuwste Windows voor geen meter. De kliko in met die oude meuk.

Weggooien is ook een vak, zeggen ze wel eens. Wij beheersen het kennelijk niet zo best. Geregeld komen we dingen tegen die ’later nog eens van pas kunnen komen’, of die ’toch nuttig zijn om te hebben’. Die dingen verdwijnen dan vrolijk weer in de zoveelste witte kartonnen box met opschrift: 2e verdieping, bergzolder, oude tijdschriften. Soms zien we even tussen de dozen door geen kasten meer staan. Dus gaan die twee weken voor de verhuizing ook gelijk uit elkaar. Planken tegen de muur en er is weer een extra hoekje om een stapel dozen neer te zetten. Wie nu nog wil komen logeren, moet genoegen nemen met een matras in de huiskamer. Want ook de slaapbank staat al in delen tegen de wand. Alle schroefjes zitten keurig bij elkaar in zakjes. Wel zo handig voor straks.

Een kleine 60 verhuis- en 35 boekendozen vullen bijna twee hele kamers. Een overhemd strijken kan nog wel, maar struikel niet over de troep. En het eind is nog lang niet in zicht. Sterker: we komen dozen tekort. En niet zo weinig ook. Aan de woonkamer, keuken en garage moeten we nog beginnen. Hoewel het huis allang en breed is verkocht, klinkt Lucifers’ House for Sale als muziek in de oren. Nog even And tomorrow some strangers will be climbing up the stairs hoor ik Margriet Eshuijs zingen. Nog twee weken, dan is het na het inpakken ook echt wegwezen.