Een tip voor wie gaat verhuizen: neem een verhuisbedrijf in de armen. Het scheelt een hoop gesjouw en kopzorgen. Er komt immers al genoeg kijken bij een verhuizing. Het inpakken hebben we zelf gedaan. Zo kom je tenminste nog dingen tegen die je meteen weg kunt gooien. Dat scheelt echt een paar dozen. Bovendien weet je ook precies waar je alles hebt gelaten.

De verhuizer stelt slechts één voorwaarde: stop alles wat in een doos kan er ook echt in. Zelfs kussens, dekbedden en lampen. Dan gaat het hard. Uiteindelijk stonden er 133 volgepropte verhuisdozen her en der opgestapeld; sommige topzwaar, andere vederlicht. Het verhuizen gaat min of meer automatisch. Vier mannen staan om kwart voor acht voor de deur. Even voorstellen en verder geen geleuter; de mouwen opgestroopt.

Doos voor doos verdwijnt in no-time in de verhuiswagen. Bank, tafels, fauteuils, wasmachine; het is snel gepiept. Waar nodig wikkelen ze alles keurig in dekens of cellofaan. Hangkleding, schilderijen en grote spullen gaan in speciaal daarvoor bestemde dozen. Het zorgt even voor een ongemakkelijk gevoel. Niet dat we met de handen in onze zakken staan, maar je hebt de neiging mee te helpen sjouwen. Al is dat niet de bedoeling. Wij hebben de stofzuiger en de poetsdoek gepakt. Het minste wat je voor de nieuwe bewoners kunt doen, is het schoon achterlaten. Vier uur na aankomst staat alles in twee verhuiswagens en vertrekt het circus naar ons nieuwe huis.

Nog een laatste controle of alles is meegegaan, maar vooral ook nog even een laatste blik. Je loopt alle kamers nog eens in en uit en de trappen op en af. Nu alles leeg is, toont en klinkt het vreemd. Alle herinneringen aan ons tweede ’huisje’ schieten snel door het hoofd. Het zijn gemengde gevoelens; het was er leuk, maar in het nieuwe wordt het veel leuker, denken we. Toch is het even slikken. Je zou bijna tegen de stenen aan gaan praten. De sleutel gaat nog één keer in het slot, de deur dicht, een laatste groet aan de buren. Dag huis, het ga je goed.

Eenmaal de straat uit ebt het gevoel weg. Op de nieuwe oprit is het zelfs helemaal verdwenen, want hier wordt het leuker. Dat kan niet anders. De verhuizers sjouwen ondertussen de spullen naar binnen. Op de etiketten staat waar alles naar toe moet. Om vier uur ’s middags is het werk klaar en ploffen wij neer op de bank, tussen de dozen. Eindelijk hebben we eens de tijd om goed rond te kijken. Nu weten we het zeker: dit is wat we wilden. Het uitpakken kan nu beginnen. Vier weken hebben we de tijd om alle dozen ’weg te werken’. Een makkie, want een stuk of zestig liggen er al weer plat op de overloop. Binnen een paar weken zitten we aan kant en kunnen we lachen om alle stress van de afgelopen maanden.